Mirjam van Esschoten is actief in de vrijzinnige Federatie Gouda. Daar organiseert zij verschillende, vernieuwende activiteiten voor zinzoekers, waaronder de Preek van de Leek. ‘Altijd op zoek naar verhalen van menselijkheid.’
Waarom zet jij je in voor de VVP?
Ik zet me in voor de VVP omdat je met elkaar de kerk vorm en inhoud geeft. Zowel naar binnen als naar buiten; in ons geval de Goudse samenleving.
Wat levert het je op?
Plezier, voldoening en inspiratie. Ik geniet ervan om mensen van verschillende leeftijden en achtergrond te ontmoeten en met elkaar in gesprek te gaan over thema’s als idealisme, schoonheid, zingeving en spiritualiteit. Het samen organiseren van Preek van de Leek is verbindend en verfrissend en wat mij betreft een mooie manier om binnen het concept van de kerkelijke liturgie inspirerende Gouwenaars uit te dagen op de kansel te gaan staan en hun verhaal te doen. Het heeft al veel mooie ‘diensten’ opgeleverd, met standaard daarna; de kroeg in voor het nagesprek!
Waar raak jij zelf het meest door geïnspireerd?
Ik raak geïnspireerd door verhalen in de brede zin. Dat kunnen ontmoetingen zijn tijdens het leven van alledag, tijdens de Zinzoekerskringen of in mijn werk als geestelijk verzorger in Rotterdam.
Het kunnen ook verhalen zijn die verteld worden in de kerk: tijdens de diensten, gemeente-avonden, of dus bij de Preek van de Leek. Maar natuurlijk ook de verhalen die verteld worden via kunst, theater, muziek en literatuur.
Welk gedicht past het beste bij hoe jij in het leven staat?
Lange tijd hing dit gedicht van Huub Oosterhuis boven mijn werkbureau:
Sterven zal je ooit
Maar vandaag
en godweet morgen
kun je leven, doen, zien
iemand voor iemand zijn
misschien
en het verschil maken, toch
tussen onverwisselbaar uniek
en om het even
tussen dood en leven.
Waar zouden we als samenleving meer aandacht aan moeten besteden?
Aan verhalen en echt contact. Er is zo’n prachtig filmpje van Amnesty International waarin mensen die gevlucht zijn naar Europa en Europanen tegenover elkaar gezet worden op een stoel en elkaar vier minuten in de ogen moeten kijken. Zonder dat er gepraat wordt, ontstaat er contact en empathie en worden er emoties gedeeld. Ik kan het niet met droge ogen kijken. Misschien is het geïnspireerd op de performance kunst van Marina Abramović, en/of op de filosofie van Levinas: ‘Ik word ik in het aangezicht van de ander.’
Hoe hou jij hoop in deze onzekere tijden?
Door filmpjes zoals bovengenoemd; en verhalen vol hoop en menselijkheid. Soms moet je er naar op zoek gaan, maar ze zijn er altijd!