Na de verkiezingen lijkt het alsof er veel polarisatie is in Nederland. Alsof buitenlanders (en met name moslims) hier niet horen. Maar wie oog heeft voor de werkelijkheid, ziet vaak iets heel anders. Daar kwam Karl van Klaveren op een verrassende manier achter.
Daar word ik blij van.
Ik ga regelmatig naar Bakker Bart bij mij om de hoek. Die is al vroeg open en heeft een betaalbaar ontbijt. Ook vanmorgen was ik er. Er zitten relatief veel allochtone vrouwen die met vriendinnen bijeenkomen op deze plek. Verderop zie ik een jonge Marokkaanse vrouw met hoofddoek aan een tafeltje schuiven. Ze zet de kinderwagen aan de kop van de tafel. Naast haar ontbijten twee jonge superblanke Haagse meiden van rond de achttien. Ze zien de baby in de wagen en reageren vertederd. Ik hoor niet wat ze zeggen, maar het is duidelijk dat ze geanimeerd met elkaar in gesprek raken.
Even later stapt er een dakloze man binnen die op verschillende tafels een briefje legt, waarschijnlijk om geld te vragen. De gesluierde vrouw met het kind pakt als eerste haar portemonnee uit de tas. Even later komt er een groepje vrouwen met hoofddoek aan het tafeltje naast me zitten. We groeten elkaar vriendelijk en als ze beginnen te praten, hoor ik tot mijn grote verbazing accentloos Nederlands.
Tja, even is het alsof ik in een parallel universum ben beland. Hoe anders wordt er op televisie nu over deze mensen gesproken, denk ik. Alsof moslims en buitenlanders enkel gevaar zijn. Ik schaam me diep. En ben tegelijkertijd heel blij. Gelukkig is de werkelijkheid positiever dan onze angstige projectie ervan.
Karl van Klaveren
Voorganger van de Houtrustkerk in Den Haag en de Adventskerk in Zoetermeer