Eeuwige, onnoembare,
Steeds vaker heb ik het gevoel
Dat de wereld langzaam,
Wegzakt in een moeras van geweld.
Berichten van oorlogen overspoelen mij,
Beelden van slachtoffers kwellen mij.
Geven mij een machteloos gevoel.
Waar is de liefde?
Waar is de naastenliefde?
Het verhaal van een god die vrede wil?
Daarom verstil ik in gebed,
Ook al weet ik dat bidden,
Geen magisch wondermiddel is.
Maar in gebed spreek ik de hoop uit,
Dat in onze wereld,
De vlam van vrede en liefde nooit dooft.
Dat liefdevolle aandacht blijft bestaan
Dat omkijken naar elkaar niet verdwijnt.
Dat zachte krachten de harten mogen verlichten.
Geloven is hopen,
Soms tegen beter weten in.
Maar hoop hebben we nodig.
Voor al die mensen die lijden,
Die vluchten,
En die huilen.
Eeuwige, onnoembare,
Wees de wereld nabij,
En straal uw liefde over ons uit.
Amen