Neeltje Reijnders is voorganger van de Grote Kerk in Naaldwijk. Het maakt haar eigenlijk niet uit of iemand vrijzinnig of orthodox spreekt. Ze vindt het veel belangrijker dat iemand vanuit het hart spreekt.
Wat is je achtergrond?
Ik kom uit een randkerkelijk gezin, maar ik heb altijd belangstelling gehad voor kerken, mensen en (bijbelse) verhalen. Met kerkelijke vriendinnen ging ik mee naar hun kerkdiensten en was ik getroffen door de sfeer, het gevoel van samenzijn en Nabijheid. Ik heb zo lang ik me herinner een Godsbesef gehad en dat hoort bij me net als de kleur van mijn ogen. De predikanten die ik in mijn jeugd ontmoette, waren vaak wat wereldvreemde mensen.
Mijn belangstelling ging, ondanks mijn ontegenzeggelijk religieuze vonk, in eerste instantie toch uit naar de toneelschool. Ik speel en speelde graag toneel, deed ook mee met stukken op school (ik mocht ooit Miss Piggy vertolken) en genoot daarvan. In de laatste jaren van het atheneum volgde ik toneellessen die erg leuk en zeker leerzaam waren, maar was dit nu wat ik echt mijn hele leven wilde doen?
Mijn moeder, die mijn belangstelling voor de bezinningskant van het leven kende, vroeg of de open dag van de theologische faculteit niet wat voor mij zou zijn. Maar wat kun je worden met theologie? Nou predikant. Dat was niet echt een aanlokkelijk perspectief, maar toch de moeite van het onderzoek waard.
Ik ging naar de open dag van de Groningse faculteit, terwijl ik werkelijk geen idee had van de verschillende theologische kleuren van de opleidingen. Ik ontdekte meteen dat ik me er thuis voelde, met studenten en docenten en de proefcolleges die precies dat aan de orde stelden waar ik als randkerkelijk kind veel vragen over had. Geen enkele docent was wereldvreemd of ‘vromerig’, integendeel.
Hoewel ik nog heel veel niet wist, wist ik wel: dit is het. We zijn niet meer naar de open dag van de toneelschool gegaan.
Waarom ben je dit werk gaan doen?
Tijdens de studie heb ik enorm genoten van de openheid van de faculteit. Elke vraag kon je stellen.
Ik was bang om als predikant die openheid te verliezen; dat niet alles mocht in de kerk en je de ontdekkingen van de wetenschap niet zou kunnen delen. Dat ik in een soort kerkelijk keurslijf zou moeten passen en oude waarheden over God zou moeten herhalen en niet mocht zeggen wat ik had ontdekt. Kortom: een soort karaktermoord.
Ik besloot om tóch de kerkelijke opleiding te volgen en te zien of het schip zou stranden. In een stage in Stiens, bij een heel integere en authentieke collega en een overtuigde Barthiaan, merkte ik hoe mooi de kerk kan zijn en een samenbinder van mensen.
Mijn collega was een zeer nuchter en reëel mens waar niets wereldvreemds aan was. Hij heeft mij in Stiens gedoopt en belijdenis afgenomen. Daarna trok een stage in Curaçao met veel bijzondere collega’s en een maand op Hydepark me over de streep en durfde ik het predikantschap eindelijk aan. Zo ben ik op 5 september 1993 in Westerbork als predikant begonnen, en dit jaar sta ik 30 jaar in het ambt.
Met een enorm idealisme ben ik begonnen en het is me vooral in de eerste jaren niet meegevallen. Niet zozeer vanwege het grote aantal begrafenissen, maar vooral vanwege de constatering dat men aan een jong vrouwelijk iemand moest wennen en men vaak helemaal niet zat te wachten op nieuwe theologische vondsten, iets waar ik van tevoren toch echt van overtuigd was! Langzamerhand heb ik ontdekt waar mijn kracht ligt in dit werk (en mijn eeuwigdurende zelfde zwakten) en hoe mooi het is om dit met mensen samen vanuit je inspiratie te mogen doen.
De kerk heeft nog steeds zin. Je ontmoet er over het algemeen heel leuke mensen en in het samen opgaan ontdek je dingen over elkaar en jezelf, en last but not least over God.
Wat is voor jou typisch vrijzinnig.
Dat alles onderzocht mag worden en alle vragen, die je hebt vanuit je denken en voelen over God en kerk, je naar voren mogen brengen.
Juist in de uitwisseling met anderen kom je verder en dus is het belangrijk om respect te hebben voor een ander geloof of een andere kerkelijke ligging.
Bij mij is de ‘waarheidsvraag’ niet zo belangrijk. Wel de vraag of je geïnspireerd wordt door je geloof en er mee en door kunt leven.
Ik ben dan ook blij dat er in de Oude Kerk voor mijn vrije zondagen niet alleen vrijzinnige collega’s worden gevraagd, maar ook collega’s uit de rechterflank van de Protestantse Kerk en ook katholieke collega’s. Zo wordt het beeld breder. Het taalveld kan dan anders zijn (en dat is vaak zo) maar de intentie is het die voor mij telt. Dat is iets waar ik heilig in geloof.
En op de vraag wat er op mijn nachtkastje ligt:
Op dit moment is dat ‘Start painting now’ van de zussen Emily Powell en Sarah Moore. Naast mijn werk probeer ik altijd tijd te nemen voor mijn hobby’s, waaronder schilderen (ik ben bezig een religieus getint kinderboek te schilderen en te schrijven). Ik houd van kunst(boeken) en ik ben heel geïnteresseerd in de verschillende manieren om tot schilderen te komen. ‘Start painting now’ weet op een speelse en bemoedigende manier de mensen aan te zetten tot creatief durven. Iets wat we ook in kerken niet genoeg kunnen hebben!