Moeder Anneke van der Velde en dochter Geerke Visser gaan met elkaar in gesprek over het geloof. Deze keer gaat het over muziek. Hoe divers zijn we in onze muzieksmaak, zo vraagt Geerke zich af.
Lieve mama,
In jouw laatste column vroeg jij mij naar mijn ideeën over de relatie tussen geloof en muziek. Muziek en geloof zijn volgens mij vaak nauw met elkaar verweven. Muziek speelt een belangrijke rol in de beleving van religie, maar religie speelt ook zeker een wezenlijke rol in de thematisering van veel popmuziek. Denk aan Nick Cave, Leonard Cohen of anders Madonna die in hun liedjes heel concreet over God, geloof, religie en het hiernamaals vertellen. Of luister anders eens naar het liedje ‘Hemel valt’ van de Nederlandse rapper Typhoon, waarin hij een heel moderne interpretatie van religie geeft en God wordt voorgesteld als vrouwelijk. En ook in de top 2000 is geloof vertegenwoordigd: ‘Stairway to heaven’ scoort elk jaar weer hoog.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er weleens over fantaseer dat ik op een dag als gast in de top 2000 a gogo zit. Presentator Herman van der Zandt vraagt mij dan welk liedje naar mijn mening op nummer één van de top 2000 moet staan. Over mijn nummer één ben ik nog niet zeker. Soms denk ik dat ‘Stars’ door Nina Simone een mooie optie is. Ik heb ook een tijdje gedacht dat ‘Changing of the guards’ van Dylan op nummer één zou moeten staan. Of anders iets van Nick Drake of misschien iets van chansonniers Edith Piaf of Ramses Shaffy, daar zou mijn vader blij mee zijn.
Ter inspiratie heb ik net de Top 2000 van vorig jaar even gegoogeld. Wat me nogal opviel is dat Nederland vooral onder de indruk lijkt te zijn van de muzikale capaciteiten van met name witte mannen van een bepaalde leeftijd die hun hoogtijdagen in de muziek wel gehad hebben. Het is ook lang zoeken naar de eerste vrouw! Verder is de lijst ook behoorlijk wit en is rock uit de tweede helft van de vorige eeuw favoriet. Een aantal bands/artiesten die vaak voorkomen zijn: Dire Straits, Queen, Pink Floyd, Bruce Springsteen, The Beatles, David Bowie, Coldplay, The Red Hot Chili Peppers, The Rolling Stones, Guns ’n Roses en ga zo maar door. Dit zijn natuurlijk stuk voor stuk legendarische bands en artiesten, maar is het niet wat eenzijdig? De NTR noemt de Top 2000 ‘de lijst der lijsten’, maar waar zijn de jongeren, de vrouwen, de mensen met een andere huidskleur en de muzikale innovators; kortom, waar is de diversiteit?
Wat zegt deze ‘lijst der lijsten’ over de stand van de popmuziek? Ik zou zeggen dat we er vooral uit op kunnen maken dat ook vandaag de dag popmuziek nog steeds wordt gedomineerd door witte mannen van middelbare leeftijd. Dit is voor velen misschien geen verrassing: de meeste aspecten van onze samenleving worden gedomineerd door witte mannen van middelbare leeftijd, zo ook bijvoorbeeld de kerk. Toch merk ik langzaam dat hier verandering in begint te komen. De roep om meer diversiteit aan de top wordt steeds luider. Merk jij dat ook in de PKN mama? Is de kerk ook al toe aan bijvoorbeeld vrouwen aan de top?
Liefs!
Geerke