Vindt Anneke het lastig dat haar dochters niet in God geloven? Die vraag hield haar een paar weken bezig en ze komt met een verrassend antwoord.
Lieve Geerke,
‘Vind je het jammer als ik zeg dat ik niet christelijk ben of in God geloof, of heb je nog hoop?’, vraag je me in je laatste column. Ik heb daar de afgelopen weken over nagedacht. Het is natuurlijk gemakkelijk om te zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind en dat je vooral je eigen keuzes moet maken in je leven. Maar als ik heel diep in mijn hart kijk, is het toch anders.
Ik hou van jou en je zus. Heel veel. Het gaat me letterlijk aan het hart hoe het met jullie gaat en jullie geluk hangt heel nauw samen met mijn geluk. Ik wens jullie het allerbeste. En het allerbeste in mijn leven is de ervaring en het weten dat ik uiteindelijk geborgen ben in Gods hand. Alles daaromheen kan ik relativeren. Kerken, dogma’s, ‘geloofswaarheden’.. ik zie het allemaal als menselijke bedenksels om datgene te raken waar het om gaat en wat we nooit helemaal zullen begrijpen: het besef van het Eeuwige in ons leven.
Het maakt me dus echt niet uit of je vrijzinnig wordt, of evangelisch, of moslim, of boeddhist. De enige restrictie die ik heb, is dat geloof nooit mag neerdrukken, geweld uit mag lokken of uitsluiten. Daarvoor is de mens niet bedoeld. Maar de vorm maakt me niet uit. Wat ik wel van harte hoop, is dat jij en je zus kunnen ervaren dat je een kostbaar, geborgen mensenkind bent. ‘Een parel in Gods hand’, om het maar eens traditioneel christelijk te zeggen…
Ik vind dat er in deze tijd op jonge mensen een enorme druk ligt om hun eigen leven vorm te geven en dat succesvol te maken. Afgelopen weekend had ik een gesprek met jonge mensen over hun bruiloft. Tot in de puntjes geregeld, geen detail vergeten, zelfs de kleding van de gasten werd zorgvuldig geregisseerd. En dat lijkt wel een metafoor voor hoe jonge mensen soms het leven zien. Tot in de puntjes maakbaar. Je leven moet mooi zijn, succesvol, een kunstwerk. En als dat niet lukt, ben je een loser.
Ik gun jullie zo dat je kunt ervaren dat het niet uitmaakt dat je soms mislukt. Dat God je ook lief heeft als je tegen de grenzen in het leven aanloopt, als je verdriet ervaart, als je je klein voelt of niet helemaal op kunt tegen de hoge eisen die het leven soms stelt. Dat het belangrijk is dat je wordt zoals je bent bedoeld (en dat hoeft niet altijd succesvol te zijn), dat je de bestemming volgt die er in je is gelegd, en dat je mens bent voor andere mensen in dat licht. En de Bijbelverhalen laten zo mooi zien dat dat gaat met vallen en opstaan, en dat het leven niet maakbaar is.
Heb ik nog hoop? Natuurlijk. Ik hoop dat ik jou de ontvankelijkheid heb meegegeven voor wat en wie ik God noem, en wat ik daaraan ontleen. Ik bid en ik hoop dat jij op je eigen manier daar een waardevolle weg mee zult gaan.
Liefs!
Mama
Lees hier alle brieven die Anneke en Geerke elkaar hebben geschreven