De beelden van de ravage die de aardbeving in Turkije en Syrië heeft aangericht, staan op ons netvlies gebrand. Predikant Menso Rappoldt vraagt zich af hoeveel leed een mens kan verdragen.
Begin februari de zware aardbevingen in Turkije en Syrië. Woonblokken met slapende mensen helemaal in elkaar gezakt. Paniek en radeloosheid bij slachtoffers en hulpverleners. In het gebied wonen veel vluchtelingen uit Syrië die een veilig heenkomen in het gebied hadden gezocht. Na de oorlog (is hij wel voorbij?) nu deze aardbeving.
Het is absurd om naast deze beelden van natuurgeweld te denken aan de steden en dorpen in Oekraïne die door mensen worden kapotgeschoten.
Het leven op zichzelf is vaak al moeilijk genoeg. Natuurrampen doen daar nog een schep bovenop. Des te erger als mensen ook nog elkaars leven vernietigen.
En het is beschamend om (altijd achteraf) te bedenken hoeveel risico’s op ongelukken genomen worden bij het inrichten van onze wereld. De huizen in Turkije zijn slecht gebouwd. Bouwondernemers en overheid hielden zich niet aan regels en namen daardoor het risico op deze ramp. In Nederland bouwen we in uiterwaarden van grote rivieren. En zijn de stikstofproblematiek en snelle klimaatverandering ook geen voorbeelden van hoe meestal de kant van de winst op korte termijn wordt gekozen? Risico’s en gevolgen worden op de koop toe genomen.
Een mens kan niet alles verdragen. Trauma’s zijn daar een teken van. Toch is het ook indrukwekkend hoeveel veerkracht mensen hebben.
Het is onvoorstelbaar hoe in enorme bergen puin soms holtes zijn waar mensen nog leven en wachten tot ze gevonden worden. Het aangrijpendste beeld: de baby die levend gevonden werd met de navelstreng verbonden met haar overleden moeder.
Ach meisje, wat een begin van je leven. En toch een teken dat leven altijd verder gaat.
Menso Rappoldt
Predikant van de Grote Kerk in Emmen
U kunt de mensen in het aardbevingsgebied steunen door een gift via Giro555