Moeder Anneke van der Velde en dochter Geerke Visser gaan met elkaar in gesprek over het geloof. Deze keer vertelt Anneke hoe ze God soms kan ervaren.
Lieve Geerke,
In je laatste brief vraag je me of ik God wel eens ervaar. Of juist helemaal niet. Dat is een hele moeilijke vraag… Want ik weet niet wie of hoe God precies is, en hoe God zich laat zien. Ik kan je wel beschrijven wanneer ik de diepte of de schoonheid van het bestaan ervaar en ik een ‘glimp van de eeuwigheid’ zie of voel. Ik probeer dat woorden te geven door te zeggen dat de hemel de aarde even aanraakt.
Jij kent dat waarschijnlijk ook wel. Bijvoorbeeld dat je op een prachtige herfstdag in het bos loopt en dat de zon door de bomen schijnt. Dat de kleuren van de bladeren zò prachtig zijn dat je er bijna tranen van in de ogen krijgt. Dan raakt de hemel de aarde even aan. Een glimp van de eeuwigheid.
Of wanneer we met z’n allen zitten te eten en we toasten op het leven. We kijken elkaar aan, denken aan degenen die er niet meer zijn, en voelen hoe goed het is om samen te zijn. De hemel raakt de aarde even aan.
Wanneer je vertelt over een talentvolle studiegenoot, die ervoor kiest om haar studie even op te schorten en te gaan helpen bij de vluchtelingen op Lesbos. Een onvoorstelbaar grote problematiek en één kleine mens die het verschil probeert te gaan maken. Een glimp van de eeuwigheid.
Maar ook in de onmacht die je voelt als je naar het journaal kijkt. Bij natuurrampen en oorlogen die zoveel verdriet en ellende met zich meebrengen. Dat je dan in jezelf voelt opborrelen: en tòch kan dit niet het laatste woord zijn. Er moet een betere wereld mogelijk zijn. De hemel raakt je hart aan.
Bij een ziekenbezoek. Je weet dat iemand gaat sterven, en je kijkt elkaar diep in de ogen. Je hebt veel meer vragen dan antwoorden bij zoveel lijden en pijn. Maar toch kun je je samen gedragen voelen in dat moeilijke ogenblik. Een glimp van de eeuwigheid.
Ook in mooie kunst, muziek en boeken ervaar ik iets wat ons platte menselijke bestaan te boven gaat. Woorden, tonen, beelden die de mens boven zichzelf uit doen stijgen.
Ik heb in mijn geloofsopvoeding geleerd om bij die momenten God te noemen, Bijbelverhalen te vertellen, te bidden, te danken en liederen te zingen. Ik ben daar blij mee, omdat het mij helpt die momenten nog dieper te beleven en er vormen en woorden aan te geven. Ik kan me voorstellen dat jij precies hetzelfde ervaart, maar dat je niet de behoefte hebt om ‘God erbij te halen’. Of dat je die ervaringen in andere geloven beter kunt beleven.
Heb ik je vraag beantwoord? Ik hoop het maar. Even iets heel anders: jij bestudeert nu verschillende religies. Waarin onderscheidt voor jou het Christendom zich van de andere wereldreligies?
Liefs!
Mama