Nee, nee! Het is niet wat u denkt. Gewoon moed vatten om verder te lezen. Deze column van Foekje Dijk is niet wat het lijkt.
Vermoedelijk is de eerste gedachte die in u opkomt: ‘Gunst, al weer een kritisch stukje over slaande en moordende mannen, het zoveelste op een rij. Daar heb ik nu even geen zin in.’ Heel begrijpelijk.
Maar nee, deze column gaat inderdaad niet over de diep in onze maatschappij gewortelde vrouwenhaat of over de angstaanjagende hoge aantallen vrouwen die slachtoffer worden van femicide (vrouwenmoord). Noch gaat het over alle deksels van doofpotten die eindelijk opengegaan zijn over seksueel misbruik binnen onze gesloten geloofsgemeenschappen door predikanten of ouderlingen. Ook gaat het niet over de vele onveilige en onverlichte plekken op straat, waar vrouwen niet meer durven komen, vooral niet wanneer het nachtelijk duister ingevallen is.
Over straat gesproken; ja, daar gaat het wel over. Sinds een jaar of twee voelt schrijfster dezes zich niet veilig onderweg, fietsend op straat. Wonend in het buitengebied van Dalfsen lijkt er dan maar één oplossing: met de auto naar het dorp gaan om de dagelijkse of wekelijkse boodschappen te halen. Maar ja, in het kader van klimaatzorgen en de Pfas die autobanden de lucht ingooien, is dat voor een bewust levend mens geen optie.
Maar fietsen lukt echt niet meer: de angst om te vallen maakt behoorlijk onzeker, en wie onzeker is valt op gegeven moment gegarandeerd. Niet alleen val-angst, maar ook de hoge snelheden van allerlei elektrische fietsen en fatbikes wakkeren de onzekerheid aan.
Goede raad is letterlijk vrij duur, toch een driewieler aangeschaft. Ik kan u verzekeren, het heeft heel wat vlieguren gekost om te wennen aan dit vervoermiddel. Het lichaam is zo getraind in het in evenwicht blijven op een tweewieler … Bij de eerste pogingen reed ik subiet de berm in, voelde alle hobbels en bobbels op de weg. En dat zijn er vele.
Tenslotte slaagde ik er in om mooi stabiel te leren fietsen en ondertussen fiets ik als een blije kleuter op haar driewielertje naar het dorp om de dagelijkse en wekelijkse boodschappen te halen.
Het geval wil, dat Dalfsen een heuse rondweg heeft. Deze weg wordt veel gebruikt door sluipverkeer uit Zwolle, en is derhalve soms erg druk. Vaak moet ik lang wachten om over te kunnen steken. Maar: zittend op een driewieler oogt een mens toch enigszins gehandicapt. Dat inspireert vele automobilisten om even beleefd te stoppen. En dat zijn bijna altijd mannen!
Foekje Dijk
Emeritus voorganger
Foto: Pixabay