Op 27 maart is op 74-jarige leeftijd theoloog en schrijver Wim Jansen overleden. Hij was al langere tijd ziek. Hij heeft zijn levensvonk aan het grote vuur teruggegeven, zo schreef hij zelf.
Jansen was docent, pastoraal werker en later predikant. Tot zijn emeritaat was hij verbonden aan de vrijzinnige Koorkerkgemeenschap in Middelburg. Veel mensen kennen hem door de vele boeken die hij schreef, waaronder ‘Vlammend Paradijs’. Daarover zei hij zelf: ‘Dit verhaal is de bron en het geheim van mijn persoonlijke leven, mijn godsbeeld en mijn predikantschap.’ Een ander boek van hem is ‘Dominee zoekt God’ waarin hij openhartig schreef over zijn werkzaamheden.
In zijn schrijven klonken de woorden van een mysticus. Zijn leven lang zocht Jansen naar God. Niet vanuit de theologie, maar vanuit de beleving.
Toen bekend werd dat hij ongeneeslijk ziek was, bleef hij schrijven. Onlangs publiceerde hij op zijn website ongrond.nl zijn laatste column. Die sloot hij af met een persoonlijke en mystieke grafrede:
Wees maar niet verdrietig, want dit dode lichaam ben ik niet meer.
Je lichaam is een soort huis waarin je een tijdje woont – zo lang als je leven duurt.
Maar jij bent zelf meer dan alleen je lichaam!
Dit lichaam was mijn huis, ruim 74 jaar lang, maar nu woon ik er niet meer in.
Kijk maar, hoe leeg en stil het is.
Ik heb het verlaten en ben nu vrij – dus wees blij!
Ik ben bevrijd van dat zieke, dodelijk vermoeide lichaam van de laatste tijd.
Ik woon nu overal, in jullie allemaal.
Je zult het merken als je me nodig hebt.
Dan zul je voelen dat ik bij je ben.
Dat ik nog altijd heel veel van jullie hou.
Vaarwel lichaam, rust lekker uit in de aarde en word weer aarde.
Zelf ga ik op reis door de eeuwigheid en zal er zijn als liefde.
En jullie, mijn geliefden allemaal, denk erom: niet te verdrietig zijn.
Ik ben nu vrij en zal altijd in jullie zijn.