In de serie ‘Vrijzinnige vrijwilligers’ komen mensen aan het woord die zich inzetten voor de vereniging. Joke Hoogakker is voorzitter van de vrijzinnige Houtrustkerk in Den Haag. Mensen ontmoeten en van anderen leren. Dat vindt ze fijn in haar vrijwilligerswerk.
Waarom zet jij je in voor de VVP?
Ik vind dat het gedachtegoed van de vrijzinnigheid behouden moet blijven. De vrijzinnigheid geeft ruimte aan mensen die behoefte hebben aan spiritualiteit, filosofie en kunst. Ik zet me daarom graag in voor de VVP om ook anderen de kans te geven, elk op hun eigen manier, deze zoektocht naar spiritualiteit te beleven.
Wat levert het je op?
Ik ben met pensioen en alleenstaand. Het levert mij prachtige contacten en gesprekken op met mensen. Mensen die allemaal hun eigen manier hebben gevonden om met hun geloof en spiritualiteit om te gaan. Ik put daar kracht uit én kan er voorbeeld aan nemen.
Het zorgt bovendien dat ik bij de les blijf en me blijf interesseren voor mens en samenleving.
Ik voel me betrokken bij mensen uit onze gemeente die steun nodig hebben. Ik probeer mensen te helpen en steun te geven. Juist van deze meest oudere mensen leer je veel en dat levert mij energie op. Zorgen doe je samen.
Hoe ben je bij de vrijzinnigheid terecht gekomen?
Ik ben van huis uit katholiek opgevoed en ging regelmatig naar de vieringen. Mijn man was geen kerkganger, maar kwam zo af en toe in zowel de katholieke als de hervormde kerk. Toen we samen trouwden vonden we dat we een kerk moesten zoeken waarin we ons allebei thuis zouden voelen.
We hebben aan het begin van ons huwelijk, ook nadat onze twee kinderen werden geboren, veel kerkdiensten bezocht. Zowel katholiek als hervormd. We hebben vooral gekeken naar wat ons beiden het meest aansprak en er veel met elkaar over gesproken. We wilden de kinderen iets meegeven van het geloof en de manier waarop wij daar mee omgingen. Onze kinderen gingen naar een openbare lagere school, zodat wij zelf de kinderen konden vertellen over God en de Bijbel zonder daar een etiketje op te plakken.
Toen de kinderen het huis uit gingen en hun eigen weg zochten kwamen wij in contact met de vrijzinnigheid. Dat was waar we naar gezocht hadden.
De mensen binnen deze geloofsgemeenschap willen met je meedenken en meepraten over hoe jij denkt over God, zonder daar een oordeel over te vellen. Dat is voor mij vrijheid van denken over spiritualiteit. Mijn man noemde het ‘Ongedwongen geloven’ en dat voel ik ook zo. Het geeft een verbondenheid met de mensen om je heen.
Naast de kerkdiensten zijn er filosofische kringen, lezingen en is er aandacht voor meditatie.
Wat betekent een zondagse kerkdienst voor jou?
Mijn vriendin, zelf niet gelovig, vroeg mij laatst: ‘Wat doe jij nu anders dan wat ik doe? Ik zorg voor mijn vader en moeder, ik steel niet en ik pleeg geen moord. Ik probeer een goed mens te zijn. Daar heb ik geen god voor nodig, ik hoef daarom ook echt niet iedere zondag naar de kerk.’
Daar moest ik even over nadenken.
Ik vertelde haar dat ik geloof dat er een goddelijke kracht in ons allen zit en dat ik daar vanuit probeer te handelen. Dat ik juist op zondag weer gestimuleerd word om het goede te doen. Door overdenkingen van de verschillende voorgangers op zondag word ik mij vaak meer bewust van de mensen, de wereld om me heen en ga ik bij mezelf te rade.
Hoe ga ik om met de mensen om me heen?
Heb ik voldoende aandacht voor hen?
Wat kan ik aan mezelf verbeteren?
De zondag is voor mij het moment om stil te staan bij mezelf en de zaken van alle dag even opzij te schuiven.
Ook het samenzijn met de kerkgangers en de gesprekken tijdens de koffie zijn voor mij erg belangrijk. Het geeft mij een gevoel van verbondenheid. Voor mij is de zondagse kerkdienst dus erg belangrijk, het geeft me energie.